İlk defa aşık olanın yaşadığı heyecan gibidir, yazılan ilk yazı. Kalbinizde hakim olamadığınız bir kuş çırpınır sanki…
Uzun süredir peşinde koştuğunuz sevgiliye söylenecek ilk sözler gibi özenle seçersiniz ilk cümlelerinizi… Bir melek gibi saf olursunuz o an. Dünyayı değiştirme umudunu taşırsınız iliklerinize kadar .Tarifi imkansız bir aşk kaplar yüreğinizi ve her aşkın yolunda pusu kurmuş bir çakal olduğunu bilmeden… Tanıdığınız ,tanımadığınız herkesi kalbinizin cennetinde misafir etmek istersiniz. Kalbinizin bir pamuk kadar yumuşak, bir tanrı kadar şefkatli olduğunu hissedersiniz... Bağrınızda büyüttüğünüz cümleleri bir bir dökmeye başlarsınız… Yazmak, yazmak istersiniz saatlerce… Beyin kıvrımlarınızın altın sandıklarında sakladığınız bütün mahremiyetinizi… Masanın başına geçtiğinizde kalkmak istemezsiniz. Kalktığınızda boynunuzda urgan bir ip, yanı başınız da bir cellat hissedersiniz. İşte o zaman anlarsınız yazının tahammülsüzlüğünü…
Yazı sizi başkalarıyla paylaşmak istemez. O an sizin her şeyinize sahip olmak ister; duygularınıza, hayallerinize hatta daha da ileri giderek rüyalarınıza bile … Yazının ya dostu olursunuz ya da düşmanı. Yazı, öyle orta yerde duranları sevmez…
Kendinizi çaresiz bir komutan gibi teslim ediyorsunuz yazının kollarına ve yazmaya başlıyorsunuz saatin nasıl geçtiğini anlamadan…
Yazınızı bitirdikten sonra elinize aldığınızda; yeni doğum yapmış bir annenin çocuğunu ilk defa kucağına alırken ki heyecanı kaplar içinizi… Gerçek mutluluğu o zaman anlarsınız. Yazmak da bir çeşit doğurganlık değil mi zaten..Yazınızı bitirdikten sonra artık iyi kötü bir yazar olduğunuzu düşünürsünüz ve tek bir amacınız olur; okyanusların ardında dilini, adını bilmediğiniz insanlara ulaşmak ve onlar tarafından okunmak…
Memleketinden uzak yaşayan bendeniz bu gazetede yayınlanacak ilk yazımı yazarken acemi bir aşık gibi heyecanlı ve uzun süre peşinde koştuğum sevgiliye söyleyeceğim ilk sözler gibi özenle seçtim cümlelerimi…
Haftaya yazacağım ‘gurbette Karslı bir genç’ yazımda görüşmek üzere…